"Nie możemy jednak zapominać,że samo nawrócenie jest aktem wewnętrznym o szczególnej głębi,w którym człowiek nie może być zastąpiony przez innych,nie może być"wyręczony"przez wspólnotę.Chociaż więc wspólnota braterska wiernych uczestniczących w nabożeństwie pokutnym ogromnie dopomaga w akcie osobistego nawrócenia-to jednak w ostateczności trzeba,ażeby w tym akcie wypowiedział się człowiek sam całą głębią swego sumienia,całym poczuciem swej grzeszności i swego zawierzenia Bogu,stojąc tak jak Psalmista wobec Niego samego z tym wyznaniem:"Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem"(Ps 50(51),6).Kościół przeto,zachowując wiernie wielowiekową praktykę sakramentu pokuty,praktykę indywidualnej spowiedzi związanej z osobistym żalem za grzechy i postanowieniem poprawy,strzeże szczególnego prawa ludzkiej duszy.Jest to prawo do najbardziej osobistego spotkania się człowieka z Chrystusem ukrzyżowanym i przebaczającym.Z Chrystusem,który mówi-przez posługę szafarza sakramentu pojednania-"odpuszczają ci się twoje grzechy"(Mk 2,5);"idź,a od tej chwili już nie grzesz"(j 8,11).
Encyklika Redemptor hominis
Ojciec Święty Jan Paweł II